Herfstige gedachten

Het gevallen en bij elkaar geharkte, geveegde en knetterend geblazen blad
zal daar wel debet aan zijn.

Evenals de wolf, de mannen die graag oorlog voeren, dictatortje spelen of vrouwen meer verbieden dan zichzelf en de klimaatproblemen. En dan moet ik binnenkort ook nog goedgekeurd worden voor mijn rijbewijs. Ik heb dus zo’n donkerbruin vermoeden dat deze column over mezelf zal gaan.
Over Bruin dus. De kleur die in mijn familie al generatieslang gebruikt wordt om kinderen een naam te geven. Meestal een beetje Drents verbasterd tot Bruun.
Op zoek naar een spannende betekenis heb ik in de loop van de tijd het etymologisch woordenboek zeker drie keer doorgebladerd, maar helaas….niets! Helemaal niets!
Heette ik maar Harm, wat “legerheld” betekent, of betekende mijn naam maar “overwinnaar”, dan was ik Klaas. Voor mijn part Margje. Want als “kind van het licht” moet dat vandaag de dag in ons gendervriendelijke landje geen probleem zijn.
En was dat wel zo, dan is het maar gelukkig dat deze tijd niet zo lang meer duurt. Tenminste, die indruk werd bij mij gewekt toen ik van morgen langs de glasbak op de driesprong liep.
Soms word je, door een daarop geplakt affiche, attent gemaakt op een concert in Beilen, een motorcross in Westerbork of een piratenfeest op de Hullen.
Nu schrok ik van de aankondiging van Armageddon, het nabije einde der tijden. Normaal denk ik daar dan serieus over na, maar deze keer en vooral op deze plek kwam de klap wat harder aan. Vooral omdat ik tegelijkertijd in een flits ook mijn eigen naam op de glasbak las. En mezelf in dat -van zwarte tanden voorziene- gat daaronder zag verdwijnen.
Zonder dat ik er blij van werd, kreeg mijn naam toch nog een betekenis.

Bruun