Column: Stan en Toneel en Toneel en Stan

Gisteren precies negen weken geleden schreef Paula onderstaande column. Toen
was het te vroeg om deze te plaatsen. Misschien is nu een goed moment, een week
voordat de laatste twee toneelvoorstellingen alsnog worden gespeeld, op 5 en 6
april.

‘Ik zou een verslagje schrijven voor de website, zoals ik al jaren doe. Ik
zat klaar met pen en papier. Op de eerste rij. Zo hadden we goed zicht op de
gaten in de sokken van Freddy, en op de zwarte voetzolen van Henk Jan. Dat
moesten ze achter in de zaal missen. Hoewel missen wellicht een te zwaar woord
is.
Ik maakte aantekeningen, wie speelde welke rol, wie deed wat en wie was waar
goed in. Mijn kladblokje steeds paraat. Genieten deden we, en gelachen hebben
we. Het was leuk, heel leuk. De details komen later wel in een verslag.
Ik was van plan om dat verslag zondag te schrijven. Meteen de dag na de
première. Dan was alles nog vers. Maar om 12.51u zondagmiddag 28 januari was er
ineens een reanimatie oproep (ik doe mee met de hartslag.nu app om binnen 6
minuten bij een eventuele reanimatie te kunnen zijn). Ik schrok, wie woont er
op Nijenkamp 13? Huizen kennen we, bewoners kennen we, maar huisnummers niet.
Gelukkig is er Google Maps. Stan, daar woont Stan. Dat kan niet!

Ik racete naar het huis van Stan. Maar Stan was niet meer. Wel veel andere
mensen, buiten, maar Stan had ons al verlaten.
We waren verslagen. Hoe kon dit? Waarom? Vragen waar je geen antwoord op
krijgt. Hoe cliché dat ook is. Hij was gisteravond nog bij de première van
toneel in ’t Kaampie.
Ik racete terug naar huis. Om het tragische nieuws te vertellen: Stan is
niet meer. Verdriet en verslagenheid.
Ik moest nog een verhaaltje over toneel schrijven. Oh ja. Maar je kunt toch
niet schrijven dat het een fantastische avond was, nu wetend dat Stan die nacht
stierf? Wat schrijf je dan?
Ik weet het niet, nog niet. Het is te vers. Het verslag van toneel zal er
komen, samen met de foto’s van Gea. Ik moet het nog even loskoppelen van
elkaar. Stan is Stan en toneel is toneel. Er is geen verband. Dat moet in mijn
hoofd landen.

Paula Laning