Portretschilderen. Bericht 9
Een beetje symbolisch was deze laatste schilderdag wel.
De voorganger (met emeritaat) van de kerk in Drijber liep nu achter de kudde aan. Hij en zijn vrouw schilderden prachtige portretten, maar het waren wel de laatste twee. Ze waren daarbij in goed gezelschap. Ik zeg bewust niet wie dat waren, want mij werd duidelijk dat de vele kijkers van de berichten het leuk vinden om te raden wie welk portret geschilderd heeft.
Dat kun je niet alleen vinden door te letten op gelijkenis, maar je ziet het ook aan de keuze van de stijl, de kleur, de schilderwijze met toetsen, vlakken en lijnen en zeker ook aan de creatieve durf om af te wijken van het gangbare.
Samen hebben we de afgelopen weken een geweldig mooie verzameling portretten geschilderd. De jongsten waren nog geen jaar en de oudsten ver over de 80. Alles bij elkaar hangen er straks meer dan 175 portretten aan de bomen van de Berkenweg!
’s Middags hebben we een aanhangwagen vol stropopen gemaakt voor het kunstwerk met de geverfde fietsen. Handen vol stro verdwenen in panty’s en ondertussen werden alle grappen die daar over gemaakt kunnen worden doorverteld. Tussen de gevulde overalls op de kar vonden sommigen zich prima thuis. Helaas wist niet iedereen dat aan de achterkant geen zwenkwieltje zat.
Andere iedereens (dat moet gewoon “anderen” zijn volgens Sapie) waren erg nieuwsgierig of er al aanmeldingen waren voor de brunch op zondagmorgen de 24e september voor de kerk.
De vraag of “Het Drijberse Heideschaap” op de VAM-berg nog op tijd “af” zou zijn werd beantwoord met een doorgestuurde drone opname: Het is af en 50 bij 50 meter groot.
Bruun
