Na 25 jaar een Elfstedentocht door Drijber.

Dat gelooft natuurlijk geen mens en door de klimaatsverandering lijkt het nog meer op een sprookje. Net zoals het verhaal dat je kindertjes in een holle boom kunt vinden. En in Drenthe uit de boerenkool worden geplukt. Of, sterker nog, door de ooievaar worden gebracht.
Dat gelooft zelfs Lennard Zantinge niet. Terwijl die toch zeker een paar honderd achter de trekker had lopen. Het enige wat die konden was pikken en vreten. En daar hield het ook wel zo’n beetje mee op. Niks nieuw leven – geen worm meer in de grond.
En nu de link naar het verhaaltje:
In 1997 is er een dorpsooievaar gemaakt. Niet in januari (de Elfstedentocht) maar in de zomer. Maar wel 25 jaar geleden dus. Harm had materiaal en ik tijd (vakantie).
Vijfentwintig jaar is ook zo’n beetje de leeftijd van een bejaarde echte ooievaar. Die dan eveneens wat minder strak in de veren zit en wat stram is in de poten.
Een oma in het dorp vond dan ook, dat een nieuwe lik verf geen kwaad kon.
En Betsy had gelijk.
Terwijl ik 25 jaar geleden die ooievaar hooguit de leverantie van mijn eigen kleinkinderen had gegeven, bleek het beestje taaier. Maar wel aan verval onderhevig. Voor een besteller geen reclame voor de zaak.
Na wat schuur- en verfwerk zit ie weer strak in z’n verenlak.
Op zoek naar wat feitjes over ooievaars, kwam ik op de site van inspirerendleven.nl terecht. Daar las ik dat het zien van een levende ooievaar een teken is voor een nieuw begin. Een reis, een studie, andere baan of nieuwe inzichten. Mogelijk zelfs een reis naar je innerlijke zelf.
Na het zien van Lennards filmpje (op Facebook geplaatst) ben ik helemaal de kluts kwijt.

Sorry voor deze column,

Bruun