Column: Een paar vervelende leerlingen
Vorige week werd ik weer even met de neus op een feit gedrukt.
Gewoon door op het plein tijdens de opening van het nieuwe fietspad om me heen te kijken. Wat hebben wij in het dorp geluk met zo’n fijn schooltje: Leuke kinderen van groot tot klein en lieve juffrouwen. Samen op fietsen en stepjes over de weg en door de sneeuw. Zonder getrek en geduw. Even later terug over het door de gemeente schoongeveegde pad.
In school trakteert groep acht op cup-cakes. (Vermoedelijk nog zelf gebakken ook.) Daarbij zijn ze de kleinsten behulpzaam met het afpellen van de papieren vormpjes. Ze ruimen zelfs de rommel op!
En niet te vergeten: In de hal een groot getekend verkeersplan en prachtig getekende fietsen aan de muur.
Op de grote wereldschool gaat het er heel anders aan toe.
Daar schreeuwen de brutaalste pestkoppen luid om aandacht.
Op zijn dure mobieltje laat nummer één graag selfies zien. Met blote bast zittend op de pony en “winnend” rollend over de judomat met “vriendjes”. Maar de slimste jongetjes heeft hij vals beschuldigd en die moesten, na wat flinke oorvijgen, strafwerk maken. Ook hitst hij anderen op om flink ruzie te maken met kinderen uit een andere klas. Zelf zit hij thuis -bang voor spoken- vaak onder in de kelder en eet alleen wanneer mammie de patat heeft voorgeproefd. Of de stukjes niet te “heet” zijn.
IJdele nummer twee speelt uitsluitend met “vriendjes” met teveel zakgeld of een grote bek en jaagt andere klasgenootjes van het schoolplein. Bovendien liegt hij als Pinokkio, daarbij glashard z’n lange neus ontkennend. Wanneer de juf hem op betere gedachten probeert te brengen, wordt hij boos, vindt haar saai en eist excuses. Tussen zijn anderhalve oren bestaat God immers alleen voor hem.
De derde glimlacht een beetje stiekem en heeft ondertussen een hele groep opgesloten in het kolenhok. Zelfs het schoolbestuur is bang voor hem. Ik kon het niet laten deze vergelijking met pestkoppen te maken. Want in de echte boze wereld gaat het er bijna net zo aan toe en vaak nog erger:
“Voor de veiligheid” zegt de een bijna letterlijk Groenland, Canada en Panama te willen inpikken. De ander is al lang druk bezig hetzelfde te doen met Oekraïne en de derde lacht in zijn vuistje omdat hij ook zulke plannen heeft met Taiwan.
Gelukkig (1) is deze column te klein om de rest van de schurken en hun streken te noemen.
Gelukkig (2) kunnen we hier (in Nederland en Drijber dus) dit soort dingen allemaal hardop zeggen.
En als we het dan toch over gebiedsuitbreiding hebben:
Gelukkig (3) doen we dat hier (in Drijber) op een heel andere manier. Want wat schetst mijn verbazing: Zonder iemands land in te pikken is de kern van het dorp met enkele meters uitgebreid. Handig: De afstand tussen school en Drijber is nu een stuk korter!
Voor overstekende fietsers is het ook iets veiliger.
Vermoedelijk heeft de gemeente na lezing van het stukje in “De Buurvrouw” enig denkwerk verricht. Het echte werk hebben ze aan anderen overgelaten (Denk ik.) En de rommel is ook opgeruimd!
Bruun
