Portretschilderen. Bericht 7

Laat ik maar met Harmke beginnen.
Ruim voor tien uur parkeerde ik voor het Kleine Kerkje. Nog ruimer was zij al bezig geweest om tafels en koffie spullen klaar te zetten.
De morgen begon dus al goed. Maar let op, het begin is nog niet af.
In de loop van de dag presteerde ze het om niet alleen haar eigen portret te schilderen, maar ook dat van haar halve familie. En na afloop met een lach op het gezicht vlekken wegpoetsen en helpen met opruimen!
BEDANKT met hoofdletters!
Met vreugde (klinkt ouderwets, maar dat kan me niet schelen) kan ik ook vermelden, dat deze schilder dag het percentage mee-vervende-heren behoorlijk opgekrikt is. Bovendien was het een topdag voor wat betreft het aantal portretten.
Opa’s en oma’s schilderden samen met kleinkinderen, kleinkinderen die al geschilderd hadden stuurden opa’s en oma’s. Een dochter schilderde als Andy Warhol en moeder als Picasso, terwijl vader het portret verfde met de kleur van zijn favoriete trekker. Echtparen deden hun uiterste best om elkaar af te troeven met het mooiste schilderij, solisten acteerden als concurrenten van Rembrandt en Marijke was er bij om een handje te helpen.
Kortom, het was zoveel schilderen dat ik totaal vergat om te fotograferen.
(Behalve dan toen dominee Scholing en zijn vrouw ’s morgens al vroeg een kijkje kwamen nemen. Tegenspartelen hielp ze niets. Een van de twee volgende keren komen ze schilderen.)
Gelukkig kon ik het laatste groepje nog even voor het Kleine Kerkje op de foto zetten en daarna, een beetje trots dat wel, met 21 portretten naar huis rijden.
Daar heb ik de rest van de foto’s gemaakt.
 
Komende twee zaterdagen is iedereen tussen 10 en 5 uur weer welkom in ’t Kaampie.
 
Bruun