Ontsnapt uit de school

Escaperoom thuis in plaats van Nieuwjaarsvisite in ´t Kaampie, ´t is eens wat anders. Een column van Paula.

.

.

Voor mij begon het allemaal met de vraag van Jan Willem (voorzitter van PB, voor wie dat niet weet). Twee keer maar liefst vroeg hij het mij. Beide keren antwoordde ik: Ja, leuk. Ik doe het al jaren, dus waarom nu niet. Maar Rutte gooide roet in het eten. De nieuwjaarsvisite kon niet doorgaan en zo ook mijn presentatie niet van wat er de afgelopen twee jaar op onze website was verschenen. Jan Willem belde overigens niet om te zeggen dat ik mijn voorbereidingen hiervoor wel kon staken. Hij achtte mij slim genoeg om die conclusie zelf te trekken. En dat was ook zo. Bovendien was ik nog niet met de voorbereidingen begonnen want ik ben iemand van het laatste moment. Maar dat terzijde.
Toen kwam de nieuwjaarskaart van PB, met een afgedicht sleutelgat, vergezeld van een flyer over een escaperoom, online in plaats van in ‘t Kaampie. Leuk, zei ik tegen Albert. Hmm, was zijn antwoord. Leuk man, zei ik, we gaan ontsnappen uit een school. Vanuit ons eigen huis. Samen met anderen uit het dorp.
Mijn enthousiasme bleek totaal niet besmettelijk.
Ik meldde ons aan.
Om te ontsnappen uit een school moesten we wel eerst naar de school om ons borrelpakket op te halen, aldaar opgewacht door het voltallige bestuur van PB. Met de mededeling dat ze hoopten dat we zondag allemaal weer vrij zouden zijn. Ontsnapt uit die escaperoom. Het werd al wat spannend zo.
Thuis maakte ik nieuwsgierig het borrelpakket open, allerlei lekkers zat erin zoals knieperties, kaas en worst, slagroom, een fles Lambrusco en een zak met winegumsleutels, heerlijk. Een enveloppe met instructies zat er ook bij.
En toen was het 20u. De winegums waren bijna op, vraag me niet hoe dat kan. Een e-mail van Ellie met een link, een code om in te voeren en een teamindeling, drie andere computers met elk twee deelnemers erachter. En thuis kregen wij hulp, gelukkig. Lennard bleek er te zijn, en zijn vriendin Sascha ook. Waar Albert met een nietszeggende blik naar het scherm zat te staren, balend dat ie het Journaal miste – ik keek trouwens zeer waarschijnlijk met een vergelijkbare blik naar datzelfde scherm – gaf ik al snel de muis aan Sascha en verbaasde me over de snelheid waarmee die muis heen en weer vloog tussen de verschillende schoollokalen. Waarbij zij blijkbaar wist wat er in welk schoollokaal was te vinden. Schoollokalen van de school waaruit we moesten ontsnappen. Ik vind mezelf best handig met laptop en muis maar hier kon ik niet tegenop. Onze teamleden in huize Koops (Jan en Stan), in een van de huizen Hoving (Arjan en Saskia) en in huize De Haan (Nicole en Raymond) lieten zich niet onbetuigd. Albert en ik keken en verbaasden ons. Regelmatig verscheen er boven in beeld dat er een deur was ontgrendeld, we kregen er zomaar paraplu’s bij, geen flauw idee wat we ermee moesten, maar het telde blijkbaar.
Je trekt samen op en toch ook weer niet. Ieder werkt aan zijn of haar eigen scherm, overlegt met huisgenoten en de teamleden op afstand en ineens gebeurt er weer iets en kun je weer verder. We noteerden schaakstukken, vlaggen, sommen, dobbelstenen, we opende lockerkasten, kleine laadjes van grote ladekasten en grote deuren. Tot ook de voordeur van de school openging en de schoolbus op ons stond te wachten.
Albert en ik bleven ons verbazen. Je weet niet wat je teamleden doen en zij weten niet wat wij doen. Maar als er ergens een deur opengaat, profiteert het hele team ervan. Er is geen tijd om daarover door te vragen want er moeten nog meer puzzels worden opgelost. Tot het klaar is. Nu maar afwachten wie de snelste was.

Dank PB voor de mooie avond en ik hoop dat we elkaar snel weer kunnen zien in ’t Kaampie.

Paula