Hoe een verreiker een verrekijker werd
Hoe dat kan, dat een verreiker verwordt tot een veel kleinere verrekijker? Lees dan de nieuwe column van de hand van Paula
.
.
Afgelopen dinsdagochtend, 15 juni 2021. Elk aan een kant van de tafel, elk ons eigen specifieke ontbijt waarvan de versgeperste sinaasappelsap de enige overeenkomst is, en elk een deel van de krant, om de beurt. Het Dagblad van het Noorden. In mijn deel, het Drenthe deel, zit een extra katern. Over het NK Wielrennen, van dit weekend dus, hier in Drijber. En op de Col du VAM natuurlijk. Ik blader ‘m door en zie ineens een foto van onze weilandkunst van vorig jaar, ons graskunstwerk hier naast de boerderij. Toen Albert heel zorgvuldig NK WIELRENNEN in het gras had gemaaid en daarna in samenwerking met de kinderen nog een prachtige fiets eronder. Boven de foto die vrijwel een halve krantenpagina beslaat, staat een groot artikel dat de rest van de pagina vult. Een volle krantenpagina over onze weilandkunst onder de titel Zien wielerfans ook dit jaar weilandkunst in Drijber? Jeetje, denk ik.
En dan herinner ik me een telefoontje van een journalist van het Dagblad van het Noorden, anderhalve week geleden of zo. Of we dit jaar nog weer iets gingen maaien in het weiland naast de boerderij. Het was een gezellig gesprek en dat werd ook goed weergegeven in het artikel. Dat we aan het brainstormen waren, dat we het nog niet wisten, dat je ook verwachtingen schept voor eventuele komende jaren als het NK hier zal worden gereden, en dat bij ons de ideeën pas ontstaan onder tijdsdruk. En die was er nog niet op dat moment. Hoe groot de kans was dat we het gingen doen. Ik waagde mij niet aan deze kansberekening. Gewoon afwachten, zei ik. Doen wij ook. Daar nam hij genoegen mee. Hij kon ook niet anders.
Even terug naar de publiciteit van vorig jaar. Toen het Dagblad schreef dat wij met een verrekijker keken of de tekst en de fiets goed in het gras kwamen te staan. Tja, als je verreiker typt, maakt een tekstverwerker daar al snel verrekijker van, want die kent dat woord niet. En als een journalist ook nog nooit van een verreiker heeft gehoord, kan het fout gaan. En dat ging het ook. Zo verschrompelde onze verreiker tot een verrekijker. Ik probeerde het nog te corrigeren, maar de krant kon uiteraard niet gecorrigeerd worden.
En weer terug naar nu, 2021. Wat schetst mijn verbazing als ik lees dat wij vorig jaar met een verrekijker vanaf het dak, jaja, ons kunstwerk bekeken. En er stond ook nog bij dat wij ons vorig jaar hadden laten inspireren door de Tour de France, waar blijkbaar een heuse wedstrijd is ontstaan in weilandkunst. Daar hadden wij geen idee van, we verzonnen het zelf, en blijkbaar zijn anderen net zo creatief.
Inmiddels was onze tijdsdruk opgelopen en we hadden onze brainstorm afgelopen weekend afgesloten met de woorden die nu in het gras staan. We hebben ze gecheckt vanuit de takkenbak of het werkplatform voor aan de verreiker, hoog in de lucht. Albert was afgelopen zaterdag meteen begonnen te maaien en maait vrijwel dagelijks een of twee keer de paar woorden die er nu staan: GROET’N UUT DRIEBER.
