Harm en Arjan en het Bosveen
Soms loop je ergens en zie je ineens iets wat er eerder niet was. Je vraagt je af hoe lang het er nu al is.
Of dat je al die tijd niet goed hebt opgelet. Of ben je ergens heel lang niet geweest wellicht? Zo verging het mij hier in Drijber.
Ik was lekker aan de wandel, het zonnetje scheen, het was koud en rustig onderweg. Iedereen zat bij de kachel. Behalve ik dus. Over de es, langs de school, over het schoolpaadje en voorbij de papiercontainer linksaf, langs het hekje. Nee, niet door het hekje. Dat deed ik wel toen ik hier nog niet zo lang woonde. Ik opende keurig het hekje, ging er door en sloot het weer voorzichtig. Tot ik een keer niet alleen liep en ik ontdekte dat je ook langs het hekje kunt. Sinds die tijd loop ik langs hekje in plaats van erdoor. Scheelt een paar seconden en twee handelingen, hekje open, hekje dicht. Je kan maar eens haast hebben natuurlijk.
Eerst loop je door een klein bosje en plots verschijnt rechts het Bosveen, onze pingoruïne, het Scholtepaadje zeg maar. Als je bij de driesprong even verderop rechtsaf slaat, kom je langs een picknickbank die er niet al te best meer uitziet, of beter uitzag. En die geschonken is door PB. Maar ineens, de laatste keer dat ik er langs kwam, stond er een andere bank, ongeschonden . Met plaatje van PB erop. Verwonderd keek ik nog een keer, ja, het was toch echt een ander bankje en op het metalen plaatje stond echt te lezen dat ie door PB aangeboden was.
Nou denk ik als voorzitter van PB best veel te weten. Niets is minder waar, hier wist ik niets van. Uiteraard was ik heel blij met het bankje, en uiteraard hoef ik ook niet alles te weten, maar dit triggerde mijn nieuwsgierigheid. Hoe kon hier zomaar een mooi nieuw bankje staan?
Kijk, dat het grit was vervangen waardoor de paadjes er weer mooi bijlagen, dat wist ik. Dat had mede-PB-er Jan namens PB geregeld, samen met Arjan Hoving. Arjan, bedankt, het ligt er weer mooi bij. Dat bankje bleef mij echter aan het denken zetten.
Op de daarop volgende PB vergadering bleek dat Harm Bazuin nog een bankje had staan en deze geplaatst had op de plaats van het oude bankje, wist diezelfde Jan te vertellen. Aha, zo zit dat dus.
En nu (nou ja, al een hele tijd eigenlijk wel) kunnen we allemaal weer genieten van het uitzicht over het Bosveen alias onze pingoruïne. Harm, namens Drijber bedankt.
Paula Laning