Wolf zonder schaapskleren
Zaterdagmorgen, klein beetje uitgeslapen, wel mijn ochtendrun nog gedaan. De dam af, 2x links en dan rechts het fietspad op.
.
.
Femmie komt mij al tegemoet wandelen. Altijd is ze eerder dan ik, soms een klein beetje, dan haal ik haar in en lopen we het laatste stukje samen op, soms zwaaien we alleen maar naar elkaar ergens op de bult waarbij zij altijd al aan het afdalen is en ik nog puffend omhoog ren. Soms ook zien we elkaar niet. Dat kan.
Vandaag is ze al geweest en moet ik nog beginnen. We maken even een praatje en dan ren ik in gezwind tempo verder naar de bult. Meestal ga ik daar rechtsaf voor de lange en minst steile weg omhoog (volgens mij). Vandaag ga ik rechtdoor, de korte, steile en oude weg naar boven. Mijn gezwinde tempo daalt al snel tot wandelsnelheid, ik draai me om en ga achterstevoren door terwijl ik van het uitzicht geniet. Boven sla ik weer 2x linksaf, nog steeds verhard, neem de weg die naar beneden kronkelt en die fietsers alleen naar boven nemen. Ruime bocht naar rechts, flauwe bocht naar links en na elke bocht een ander uitzicht. Ik wandel, vraag me niet waarom ik niet hardloop. Maar daardoor merk ik hem wel op. Met een lammetje in zijn bek. Hij loopt van mij weg, nog te ver voor een foto. Toch haal ik alvast mijn mobiel uit mijn zak, klim over de afrastering op kruishoogte, daal af door het gras (de meest rechtstreekse weg), hou het roofdier scherp in de gaten, maar hij gaat er met het lammetje vandoor, heeft mij ook gespot in mijn roze hardloopkleding.
Eerst denk ik dat het een vos is, die zie je hier wel meer, maar als ik beter kijk, blijkt het een wolf te zijn. Ergens tijdens die afdaling maak ik mijn eerste foto, ingezoomd en tegen het zonlicht in. Ik versnel mijn pas, klim over nog zo’n afrastering en nog een, sta dan tussen de schapen en de lammetjes die niet op mij reageren. Als ik nog verder loop, zie ik dat de wolf het lammetje heeft losgelaten, aan de waterkant (foto 1). Hij slaat linksaf langs het watertje (foto 2), even later zwemt ie naar de overkant waar hij verder rustig doorloopt (foto 3). Ik kijk even bij het lammetje met bloed in zijn nek (het maakt nog een laatste stuiptrekking maar overleeft het niet), en vervolg dan toch maar mijn weg, ook naar links. Bij het asfalt aangekomen, tussen de bult en het punt waar ik Femmie sprak, loopt een breed nat spoor schuin over de weg. Hier moet de wolf langs gelopen zijn, zo straks was het nog droog.
Thuis vertel ik het verhaal en bel Nathalie omdat ik het telefoonnummer van Bart niet heb. Ze gaan meteen kijken bij hun schapen, melden het voorval en houden mij op de hoogte via de app. Er wordt DNA afgenomen om zeker te weten dat het om een wolf gaat. Uitslag over drie weken. Want er wordt maar eens per maand een carrousel gedraaid in het laboratorium in verband met de hoge kosten van het onderzoek. Zolang kan ik niet wachten met het schrijven van deze column over een wolf die geen schaapskleren droeg maar een lammetje.
Paula