Geknipt

Een kappersschaar is een wonderbaarlijk ding. Nog geen vijf minuten in de hand van een kapper en…

ik was weer 15 Euro lichter. Hij wou eerst een tientje, maar na enig aandringen accepteerde hij toch het normale tarief. Corona schade mocht wel gecompenseerd worden.
Deze gedachte schoot me door het hoofd toen ik afgelopen weekend met twee snoeischaren voor ’t Kaampie stond. Dat red ik niet in vijf minuten dacht ik ook nog. En voor een tientje zal de kapper zeker niet komen.
Bovendien zal die kritiek hebben op het gereedschap: Snoer- en benzineloos en de kleinste een beetje roestig. En voor de grootste waren zijn biceps te dun. Met lamme armen kon hij de zaak wel opdoeken.
Er zat niets anders op dan dat ik het klusje zelf zou klaren.
Dat bleek achteraf maar goed ook, want in tegenstelling tot haren, moet je bij struiken dus het jongste groeisel eraf knippen. En dat was nogal wat.
Door de vele regen had alles ongegeneerd een coronakapsel laten groeien. De liguster had zichzelf bovendien nog uitbundig, als een jonge bruid, versierd met witte bloemtrosjes. Jullie begrijpen dat verstand en emotie in mijn hoofd een kleine oorlog hebben uitgevoerd.
In tegenstelling tot het Nederlandse elftal werd het gelijkspel tot na de verlenging. Uiteindelijk won, met wat extra knippen, het verstand. Het pad van de parkeerplek naar de voordeur moet wel begaanbaar blijven.
Tenslotte over dat tientje nog even dit: Wanneer een van jullie opmerkt dat je duidelijk kunt zien waarom het maar zo weinig kostte, ik kreeg er ook nog een bak koffie en een koekje voor.

Bruun