Maandagmorgen. Ik heb er weer zin in. De zon schijnt ook nog. Ik sluit de deur achter mij en loop naar de weg.

Van links naderen drie gelijkgestemden, van rechts één. Vijf vrouw sterk wandelen we even later gezellig keuvelend naast elkaar richting het VAM-kanaal, de weg is breed zat. Bij het naderen van een trekker zetten we onze brede rij om in een lange rij en marcheren in de berm keurig achter moeder overste aan. Moeder overste kan overigens elke willekeurige vrouw zijn uit ons gezelschap. Hiërarchie is ons vreemd. De route bepalen we in onderling overleg of laten we over aan degene die een briljante ingeving heeft. Routemogelijkheden te over aan deze kant van het dorp.

We wandelen in een grote omtrekkende beweging om Drijber heen en bereiken zo’n drie kwartier later het Bosveen of Scholtepad. Over het paadje door het struikgewas naderen we de open plek en het water van de pingo ruïne. ‘Hé, het PB-bankje is verplaatst’, roep ik. Toch? Of stond het hier altijd al? Ik durf het niet met zekerheid te zeggen en ik vraag me af hoe goed we kijken naar dat wat we menen te kennen. En hoe gedetailleerd we onze omgeving in ons opnemen. Met zulke vragen in je hoofd kun je best doorlopen en dat doen we. Dan zien we het. Ineens. Recht voor ons, aan het eind van het rechte stuk grasgroen pad, net voor dat de bocht omslaat. Rondom die grote stoere eenzame boom daar. Een bank. Een rood ijzeren boombank, zomaar bij de pingo ruïne. Verbazing alom. We zien het dus wel degelijk als er iets veranderd is. Hoewel dit natuurlijk wel een opvallend grote verandering is, die bank. We proberen ‘m uit. En schommelen met onze benen, want hij is een beetje hoog. Maar dat mag de pret niet drukken. We schommelen nog even door en vervolgen onze route. Er moet nog wat gedaan worden straks, als we thuis zijn.

Bij het verlaten van het Scholtepad lopen we de vrijwel immer fietsende mevrouw Ypma-Scholte tegen het lijf. Twee grote tassen aan haar fietsstuur, een met drie kussentjes, de andere met koffie en ongetwijfeld wat lekkers. Ze gaat picknicken met haar bezoek op naar nieuwe impuls aankoop, zoals ze zelf stralend vertelt. Inderdaad, die rood ijzeren boombank. Bart Bazuin heeft ‘m geplaatst, vader Harm zal de grond eronder ophogen. Het benenschommelen zal dan alleen nog voorbestemd zijn voor kinderen en kleine mensen. Anderen moeten opschieten om nog te kunnen schommelen. Voor je het weet heeft Harm tijd gevonden om de grond op te hogen. Ik zou zeggen, schommelen maar.

[Best_Wordpress_Gallery id=”373″ gal_title=”20171120Benenschommelen”]

Paula