De optocht, de huifkarren met ballonnen, het filmen, Bruun kon er zelf niet bij zijn….  lees hier zijn verhaal

.

.

Mijn feestweek. De woensdag.

Gelukkig was het oranje operatiehemd iets langer dan voorspeld. Toch was ik bij het sluiten van het drukknoopje in de nek wel blij dat ik niet op het toneel stond en alsof het heel gewoon is met alleen zo’n hemd aan, hielp ik braaf liggend de verpleegster mee twee lange spierwitte steunkousen over mijn benen aan te trekken.

Daarna leverde ze me om half acht ’s morgens in de operatiekamer af aan een groep vriendelijke in het blauw geklede artsen en verpleegkundigen.

Het laatste wat ik zag waren hun acht over me heen hangende gezichten. Een daarvan had vermoedelijk wat angst in mijn ogen gezien en geruststellend beloofd dat ze goed voor me zouden zorgen. Een tweede hield het protocol in de gaten en vroeg naar mijn naam, de geboortedatum en de reden van mijn aanwezigheid. Gelukkig was ik me bewust van de ernst van de situatie en permitteerde me geen geintjes. Zelfs niet of ik later problemen kon krijgen bij de Praxis als ik het polsbandje met naam en streepjescode zou vergeten af te knippen.
De derde frunnikte vervolgens wat aan een infuus en zei dat ik wat frisse lucht zou gaan inademen.

Direct daarna tikte een vierde op mijn schouder en herhaalde mijn naam met meneer ervoor. Ja hallo, die had ik nog geen twee en een halve seconde geleden genoemd.
Hoe ze het zo snel geflikt hadden begreep ik echt niet, maar in die korte tijd hadden ze me vol gehangen met slangen en plastic zakken, was iedereen verdwenen op een na die het blauwe operatiepak had verwisseld voor een wit verpleegstersuniform. Bovendien was het decor zo overgeschilderd dat het leek alsof ik nu op een totaal andere kamer lag met uitzicht over Emmen. Ik wou een zin formuleren maar kwam niet verder dan “Hans” en “Klok”.

De verpleegster begreep dat ik wilde weten hoe laat het was. “Drie uur” zei ze.
Omdat ik toch niet naar huis mocht heb ik de rest van de dag voornamelijk gepit.
Nee, gedroomd over ballonnen, optochten, filmen en feesten heb ik niet maar de volgende
dag -na het horen van enthousiaste verhalen- vond ik het wel ontzettend jammer dat ik
die avond niet in Drijber was.

Gelukkig hebben we de beelden nog.

Bruun

(Bedankt voor alle mooie kaarten en goede wensen!)