Verjaardagen, leuk of stress?
Rense is vrijdag jarig. Een week van tevoren begin ik al te denken, wat moet ik allemaal doen? Wat voor een taart ga ik maken, wat voor een hapjes en hoeveel mensen gaan er komen? Kortom, er komt lichtelijk stress. Met Rense plannen wanneer ik boodschappen ga doen, want er moet iemand op de kinderen passen en het werk op het land en in de schuur moet ook gewoon doorgaan. In de loop van de week wordt dit’moment steeds verder doorgeschoven richting B- Day.
Donderdagmorgen 06.00 uur…”schat ik ga straks boodschappen doen hé?”. Het is even stil en dan komt er “Eh… ik moet straks verder met het bouwen in de schuur… de monteur komt straks”. Dus om 10.00 uur zit ik in de auto met baby (Nicky) richting Beilen (de andere 2 zijn bij oma) om vervolgens om 10.30 weer richting huis te gaan omdat ze alles bij elkaar huilt. Arme kind is verkouden, heeft koorts en krijgt ook nog haar eerste tandje. Tja, hoort er allemaal bij hè. ’s Middags nog een poging en warempel binnen 2 uur ben ik thuis en kan ik in één ruk ook alvast voorbereidingen treffen voor de taarten en de hapjes. Ja, de hapjes maak ik deze keer (zo ver als dat kan) al een dag van tevoren klaar, want “dat is zo handig op de verjaardag, want dan hoef je niet de hele tijd in de keuken te staan maar kun je ook even lekker bij de visite gaan zitten” (wat een utopie!)
’s Avonds het huis nog even schoonmaken en slingers ophangen. Dit moet Rense overigens zelf doen want om 22.30 hang ik ergens afgepeigerd in een stoel. ’s Nachts doe ik geen oog dicht omdat de kleine haar tand zeer doet. Tja, ’t hoort er allemaal bij!
Het ontbijt ’s ochtends is het gezelligst; samen ‘Lang zal hij leven’ zingen en cadeautjes uitpakken, lekker kneuterig en knus. Vervolgens komt de realiteit weer en…ik moet nog hapjes maken, alles moet (alweer!) opgeruimd, extra stoelen en tafels neerzetten, de was wegmoffelen… kortom nog genoeg te doen. Mijn schoonmoeder vraagt heel lief of ze me nog ergens mee kan helpen, maar natuurlijk zeg ik nee, want ‘ik heb eigenlijk alles wel zo’n beetje klaar…?’.
Ergens vliegen de woorden zelfredzaam, eigenwijs, perfectionist en dom door mijn hoofd, maar geen tijd om daar bij stil te staan, want ik moet rondrennen tot 15.00 uur ’s middags om dan binnen 5 minuten nog iets fatsoenlijks van mezelf te maken en daarna de eerste visite te verwelkomen.
Dan is het koffie inschenken, taart ronddelen, kinderen voorzien, hapjes neerzetten, drinken inschenken en als ik eindelijk zover ben om ook zelf te gaan zitten is het 18.00 uur en kan ik beginnen met het eten. Gelukkig helpt Rense mee en kan ik eventjes bijkletsen. Na het eten beginnen de kinderen moe te worden, dus is het ruzietjes sussen, de kleinsten een voor een in bad, Nicky continu aan de borst, want ja, die tand is er ook nog steeds niet helemaal door. ’t Hoort er allemaal bij!
Om 21.00 heb ik alle kinderen schoon en in bed (behalve Nicky), voorzie ik de volgende visite weer van hapjes en drinken en kan ik alleen in de woonkamer proberen om Nicky in slaap te krijgen. Om 23.30 schuif ik aan bij de visite om ook te genieten van een lekker hapje en drankje. De lekkerste hapjes zijn dan natuurlijk al weg, ik moet even inkomen in het gespreksniveau dat natuurlijk behoorlijk wat lager ligt als aan het begin en als ik om mij heen kijk kom ik tot de conclusie dat het wel mijn eerste drankje mag zijn maar voor de visite is het de eerste na de vorige 10.
Om 24.00 begint Nicky weer te huilen dus ga ik maar samen met haar naar bed. Gezellig zo’n verjaardag… ik hoop (en weet!) dat Rense en de visite zich goed hebben vermaakt. Dus verjaardagen: leuk of stress? Voor mij is het allebei maar voor deze mensen zou ik het zo weer doen!
En de volgende keer… misschien moet ik toch maar eens zo’n coaching workshop bij Paula Laning gaan doen!
Mareille Oort