Het NK van binnenuit

We woonden dit weekend niet áán het evenemententerrein voor het NK Wielrennen maar in feite gewoon eróp.

,

,

Wat onder andere betekende dat we motorbegeleiding nodig hadden om van huis weg te kunnen en weer terug te keren, tenminste zolang het parcours afgesloten was. Motorbegeleiding van de motor brigade, die deze dagen haar thuisbasis vond bij ons op de dam en bij ons in de schuur. Erg gezellig overigens, die tien motormuizen.

We woonden ook niet áán het parcours maar erín, of beter erbínnen. Van alle kanten omringd door het parcours dus. Aan de voorkant heel dichtbij, aan beide zijkanten iets verder weg, aan de achterkant een stuk verder weg. Maar wat is ver? Als ik aan de achterkant ons erf verlaat en ik steek ons grasland van Drents Landschap over, dan stroomafwaarts wandel langs het Oude Diep, sta ik zo ineens langs het parcours waar niemand mag komen. Ik deed dat afgelopen vrijdag en zag flitsende beloftes voorbij flitsen.

Daarna stroomopwaarts terug, over de stapstenen linksaf, de afgesloten weg over plus het grasveld daarachter, even door een ieniemienie bosrandje en rechtsaf langs het afwateringswatertje van Attero. Toen stond ik zo ineens oog in oog met de lange afdaling van de bult, waar de beloftes met een bloedvaart naar beneden joegen, recht op mij af. Net op tijd sloegen ze rechtsaf en reden weer weg van mij.

Zaterdag legde ik dezelfde route af, nu iets sneller want achterop de quad. Bij de weg aangekomen afgestapt en even naar rechts gelopen, naar de Meeuwenplas, alwaar een prachtig zicht op de tegemoetkomende racende wielrensters.

En zondag togen we naar boven, met onze entreebewijzen, om het echte evenemententerrein te betreden. Samen met veel andere Drijbenaren. Prachtig terrein, prachtige wolkenluchten en prachtige beelden. Van alle kanten zag je de heren wielrenners omhoog stoempen en naar beneden rauzen. Wat een tempo. Wat een kracht.

Tot slot, als klap op de vuurpijl, werden we door Herbert Dijkstra bij de NOS tijdens de live-uitzending – terwijl Matthieu van de Poel in zijn eentje de laatste 45 km nog moest afleggen om Nederlands kampioen te worden – met naam en toenaam genoemd toen de helikopter over ons kunst-maai-werk vloog.

Later thuis, afwisselend voor de buis en vóór aan de weg, moedigden we de laatst overgebleven renners aan tijdens hun laatste rondjes.

Al met al was het een NK om nooit te vergeten. Vooral omdat ik nooit eerder naar een NK Wielrennen had gekeken of er überhaupt een had meegemaakt.

Paula