1-1-2 en weg er mee.
Dinsdagmorgen. Een fris briesje koelt de warmte. Even over de es en dan een rondje om de VAM moet kunnen.
Ik realiseer me dat er ook wel wielrenners zullen zijn en dat ik niet moet dromen maar uitkijken. In de verte zie ik ze al, gebogen over het stuur het NK-rondje oefenen. Individueel en in kleine groepjes van een man of 2, 3. Maar het kunnen ook vrouwen zijn. Of LHTBI’ers natuurlijk. In ieder geval gaat het snel. Heel snel. Als dat maar goed gaat, denk ik bijna hardop.
Bij het Oude Diepje voel ik al nattigheid en even later schrik ik me wezenloos.
Daar liggen ze in de berm. Snel dichterbij trappend toets ik alvast 1-1-2 in.
Maar aan de voet van de VAM-berg heb ik geen bereik. Gelukkig volg ik elk jaar de reanimatiecursus in het Kaampie en handel dus meteen: “Gaat het?” Nee dus! GEEN REACTIE!
Op zo’n moment spookt er heel wat door je hoofd kan ik jullie wel vertellen:
Naar de ademhaling luisteren heeft geen zin. Dat hebben ze nog nooit gekund! Maar zondag straalden ze nog met z’n allen, hemelsblauw in de kilometer lange bloemrijke berm. Vorig jaar in de herfst ingezaaid in opdracht van de gemeente Midden Drenthe. Daar was ik zelfs een beetje trots op.
Een beleid met meer aandacht voor het milieu, verdwijnende insecten, bijen en vlinders! Bovendien zijn al die korenbloemen een lust voor het oog!
Maar ja, als er hard gefietst moet worden en veel hekwerk geplaatst, dan heb je alleen maar last van die troep. En van “ecologisch” beleid met de cyclomaaier mag nooit worden afgeweken. Ook al hebben de bijen na zo’n maaibeurt geen kans meer op voedsel en een schuilplek. En heeft niemand gehoord van gefaseerd maaien? Dan MOET ALLES RÜCKSICHTSLOS WEG!
Ik was een beetje trots en ben nu ook een beetje verdrietig. Maar ja, ik ben natuurlijk maar een onnozele Pipo. Het lijkt mij het beste om ook maar vrij naar hem te eindigen: “Dag bijen, dag bloemen, dag kinderen..!”
Bruun